翻译制作：国家艺术基金面向东盟国家粤剧多语种传播平台建设项目组
红线女（1924年12月27日-2013年12月8日），原名邝健廉，女，汉族，祖籍广东开平，中国当代著名粤剧表演艺术家、红派艺术创始人。2009年，荣获首届“中国戏剧终身成就奖”。2013年12月8日，因突发性心肌梗塞在广州逝世，享年89岁。红线女是粤剧艺术的一代宗师，红线女开创了中国粤剧史上花旦行当中影响最大的唱腔流派之一 —红派艺术，为岭南粤剧艺术乃至中华文明树立了不朽的丰碑。
1924年12月27日，出生于广东开平水口泮村。家住广州西关，常随母亲到戏院看戏，回来在家中仿效演唱。1938年因日军侵华而失学，同年7、8月间，随母亲经澳门赴香港，拜舅母何芙莲为师，正式学艺，取艺名小燕红。1939年春节，在胜寿年班首次登台演出。从此，她在戏班中练功、学唱，夜场演出扮丫环、宫女的角色。在香港郊区演出日场时，也担任一些戏份不多的配角，在“天光戏”中，还有机会演主角。1940年，红线女随何芙莲临时搭班于靓少凤的金星剧团演出。1941年在上海演出，红线女当上了第三花旦。1943年，她在肇庆演出，在内地第一次用“红线女”这个艺名。从此，她成为“师曾剧团的正印花旦。以后到抗战大后方广西等地演出了许多马派剧目，如《苦凤莺怜》《斗气姑爷》《软皮蛇招郡马》等。抗战胜利后，红线女定居香港，成为影剧两栖演员。1952年，在香港组建真善美剧团，并与马师曾、薛觉先等合演《蝴蝶夫人》《清宫恨史》等剧。1952年，她在演出《一代天骄》《王昭君》，改编《蝴蝶夫人》和莎翁名著的实践上，根据自己的天赋，嗓音条件，在传统旦角的基础上，融入京腔、昆腔演唱艺术和西洋美声技法，创造了“红腔”。
1955年，返广州，参加广东粤剧团，先后在广东粤剧团、广东粤剧院、广州粤剧团工作。20世纪50、60年代，红线女曾随团赴朝鲜、越南演出。20世纪80年代，面对粤剧舞台演出的不景气，为振兴粤剧，她重排旧剧，编演新戏。1988年国庆前夕，红线女率广州粤剧团到北京举行了“红线女专场”；1994年，红线女又在北京主演《白燕迎春》，成功地塑造厂一个外科医生沈洁的艺术形象。 2009年，红线女荣获首届“中国戏剧终身成就奖”。2013年12月8日，在广州逝世，终年89岁。
先后主演了《搜书院》《关汉卿》《昭君出塞》《李香君》《山乡风云》《昭君公主》《白燕迎春》《刁蛮公主赣驸马》等许多剧目。红腔以粤剧传统花旦唱腔为基础，融入京腔、昆腔演唱艺术和西洋美声技法，结合个人的声线条件，融汇创造出“甜、脆、圆、润、娇、水”的红腔风格，把粤剧花旦唱腔发展到了崭新的阶段。在唱腔上，吸收了京剧名家梅兰芳唱腔、昆剧、话剧、歌剧、西洋歌唱、电影等技巧，唱腔表现力更为丰富。她突破了传统粤剧中单纯表现女性媚美的框架，塑造的一系列个性鲜明的妇女形象，表现出敢爱敢恨、藐视豪强、正气凛然的性格特征，唱腔为了与人物性格统一，表现出了婉约之中带有悲壮的刚柔相济风格。
红派艺术在唱腔艺术上以粤剧传统花旦唱腔为基础，吸收了京剧等其它剧种、以及美声歌唱、电影等的技巧，结合个人的声线条件，融汇创造出了龙头凤尾、跌宕起伏、音域宽广、清脆秀丽、刚柔相济的红腔风格；在舞台艺术上，以粤剧传统花旦舞台功架为基础，吸收了京剧名家程砚秋的身段艺术，并将俞振飞、周小燕、朱传茗等戏剧名家的艺术融为一炉，突破了传统粤剧中单纯表现女性媚美的框架，塑造了一系列个性鲜明的妇女形象，戏路极为宽广，不论古代的小家碧玉、宫廷贵人、青楼妓女，还是现代革命女性，都能涤尽铅华，展示出东方女性清香淡雅的气质、高洁端庄的风韵，表现出敢爱敢恨、藐视豪强、正气凛然的性格特征，以及在抗拒苦难或悲剧命运中磨砺出那富于韧性的品格，表演细腻传神。现代剧《山乡风云》，更是在现代剧和传统表演程式的结合上获得了标志性的突破，被认为是粤剧发展史上的里程碑。
1957年7月29日至8月10日，在莫斯科举行的第六届世界青年与学生和平友谊联欢节上演唱《昭君出塞》《荔枝颂》，获东方古典歌曲比赛金质奖章。1985年，获美国亚洲协会和联合国交响乐协会分别颁发的“杰出艺人奖”和“太阳和平奖”。1990年，获广东省人民政府通令嘉奖。1992年，当选为中国戏剧家协会广东分会主席。2001年6月15日，红线女在纽约林肯艺术中心接受“2001年度最杰出艺术家”的终身成就奖。这是由美国纽约州文化事务部设立的，每年向在艺术领域取得显著成绩的亚洲艺术家颁奖。2001年，获广东省人民政府颁发“粤剧艺术杰出贡献奖”，文化部首届“造型和表演艺术创造研究成就奖”。2002年1月1日，广东省人民政府授予红线女“粤剧艺术杰出贡献奖。2010年4月7日，获“白玉兰”终身成就奖。2010年12月21日，获广东首届文艺终身成就奖。2011年6月29日，获广东省委授予“优秀共产党员”称号。2012年2月27日，获“全国三八红旗手”称号。
老挝语
ວົງການສິລະປະກວາງຕຸ້ງທີ່ມີຊື່ສຽງ
ຮັງ ຊຸຍ-ນຸຍ (ທັນວາ 27, 1924- ທັນວາ 8, 2013), ແຕ່ກ່ອນຊື່ ກວາງ ຈຽນຈຽນ, ເປັນຄົນຊົນເຜົ່າຮານ ແລະບ້ານເກິດຂອງບັນພະບຸລຸດຢູ່ໃນ ໄກປິງ, ກວາງດົງ. ລາວເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີວ່າເປັນນັກສະແດງງີ້ວກວາງຕຸ້ງຮ່ວມສະໄໝແລະ ເປັນຜູ້ກໍ່ຕັ້ງໂຮງຮຽນສິລະປະຮັງ. ໃນປີ 2009 ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນຜູ້ປະສົບຜົນສຳເລັດແຫ່ງການສະແດງໃນຈີນ. ໃນວັນທີ 8ທັນວາ, 2013,ລາວເສຍຊີວິດກະທັນຫັນທີ່ກວາງໂຈ,ຍ້ອນການຕິດເຊື້ອໃນກ້າມເນື້ອຫົວໃຈ ລວມອາຍຸໄດ້ 89 ປີ. ຮຸງຊິງ-ນຸຍແມ່ນອາຈານແຫ່ງສິລະປະງີ້ວກວາງຕຸ້ງ. ລາວກໍ່ຕັ້ງໂຮງຮຽນສິລະປະຮັງ,ໜື່ງໃນໂຮງຮຽນທີ່ມີອິດທີພົນສູງສູດໃນການໃຊ້ສຳນຽງການຮ້ອງຂອງຕົວລະຄອນຍິງໃນປະຫວັດສາດງີ້ວກວາງຕຸ້ງ, ເປັນການປະກອບສ່ວນຢ່າງບໍ່ສິ້ນສຸດຕໍ່ສິລະປະງີ້ວກວາງຕຸ້ງ ແລະ ຄວາມສີວິໄລຂອງຈີນ
ຮຸງ ຊຸຍ-ນຸຍເກິດທີ່ໝູ່ບ້ານ ປານ, ເມືອງ ຊຸຍກູ, ເຂດ ກາຍປິງ ມົນທົນກວາງດົງ ໃນວັນທີ 12 ທັນວາ 1924. ລາວອາໃນຢູ່ ຊີກວານ (ເຊຍກວານ) ກັບຄອບຄົວຂອງລາວ ແລະມັກໄປໂຮງລະຄອນກັບແມ່ຂອງລາວເພື່ອເບິ່ງການສະແດງງີ້ວ1924. ເມື່ອກັບມາບ້ານລາວຈະຮຽນແບບນັກສະແດງແລະຮ້ອງເພງງີ້ວ.ໃນປີ 1938 ເມື່ອກອງກຳລັງຍີ່ປຸ່ນໄດ້ບຸກເຂົ້າມາຈີນ,ລາວຖືກບັງຄັບໃຫ້ອອກຈາກໂຮງຮຽນ. ໃນເດືອນ ກໍລະກົດ ຫຼື ສິງຫາຂອງປີດຽວກັນ,ລາວໄດ້ໄປຮົງກົງກັບແມ່ຂອງລາວ ແລະ ໄດ້ກາຍລູກສິດຂອງປ້າລາວ ຊື່ ເຮີ ຟູລຽນ ໄດ້ເປັນຜູ້ສອນລາວ ແລະລາວໄດ້ເລີ່ມຮຽນທັກສະການສະແດງງີ້ວຢູ່ໃນໂຮງລະຄອນ ຊຸຍ ຢິນ ຮັງ. ໃນບຸນລະດູບານໃໝ່ປີ 1939,ລາວໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການສະແດງໃນຽນແລະຖານະເປັນສະມາຊິກຄະນະ ເຊັງຮູນຽນ (ໝັ້ນຍືນ). ນັບນັບຕັ້ງແຕ່ຕອນນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ລາວໄດ້ເລີ່ມຝຶກຊ້ອມສິລະປະປ້ອງກັນຕົວແລະ ຮ້ອງເພງໃນຄະນະ ແລະ ສະແດງໃນບົດສາວໃຊ້ໃນການສະແດງຕອນແລງ.ເມື່ອມີການສະແດງຕອນກາງເວັນໃນເຂດຊານເມືອງຮົງກົງ, ລາວຍັງໄດ້ຫຼີ້ນໃນບົດບາດສົມທົບ. ໃນການສະແດງບາງຄັ້ງທີ່ສະແດງໃນຕອນຮຸ່ງແຈ້ງ,ລາວຍັງໄດ້ມີໂອກາດຫຼີ້ນໃນບົດສະແດງນຳ. ໃນປີ1940, ຮັງ ຊຸຍ-ນຸຍ ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຄະນະ ຈີນຊິງ (ດາວສຸກ) ເຊິ່ງສ້າງຕັ້ງໂດຍ ເຮີ ຟູລຽນ ແລະ ລຽງ ຊາວເຟິງ.ໃນປີ 1941 ຄະນະດັ່ງກ່າວໄດ້ສະແດງທີ່ຊຽງໄຮ , ຮັງ ຊຸຍ-ນຸຍໄດ້ກາຍເປັນນັກສະແດງນຳຍິງລຳດັບທີສາມ (ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຫຼີ້ນເປັນແມ່ຍິງທີ່ບໍ່ມີສິນທຳ ຫຼືນາງສະໝົມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ). ໃນລະຫວ່າງການສະແດງທີ່ ຊາວກິງ ໃນປີ 1943,ລາວໄດ້ປະກົດຕົວໃນຈີນແຜ່ນດິນໃຫຍ່ເປັນຄັ້ງທີອິດໃນຊື່ “ຮັງ ຊຸຍ-ນຸຍ”.ນັບນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ ລາວກໍ່ໄດ້ເປັນນັກສະແດງນຳຍິງຂອງຄະນະງີ້ວສີທັງ. ຈາກນັ້ນລາວໄດ້ໄປ ກວາງຊີ ແລະ ເຂາດອື່ນໆເພື່ອສະແດງໃນໂຮງຽນ ມາ (ສີ-ທັງ)ຫຼາຍບົດ ເຊັ່ນນົກໂຟນິກຜູ້ຂົມຂື່ນ, ນົກສີຜູ້ໂສກເສົ້າ, ອາຈານຜູ້ມີໄຫວພິມ, ແລະເລື່ອງຮັກຂອງນາງໂສເພນີ ແລະ ບັນດິດ.ຫຼັງຈາກຈີນເອົາຊະນະຍີ່ປຸ່ນໄດ້ແລ້ວ, ຮັງຊຸຍ-ນຸຍ ໄດ້ລົງຫຼັກປັກຖານທີ່ ຮົງກົງ ແລະ ກາຍເປັນັກສະແດງທີ່ສະແດງທັງໃນຮູບເງົາ ແລະງີ້ວ. ໃນປີ 1952, ບາວໄດ້ກໍ່ຕັ້ງຄະນະງີ້ວກວາງຕຸ້ງ ເຊັນຊາເມ ໃນຮົງກົງ, ແລະຮ່ວມສະແດງກັບ ມາ ຊີ ທັງ ແລະ ຊິດ ກົກ-ຊິນ ໃນເລື່ອງຍ່ານາງ ແມງກະເບື້ອ, ຊິງ ກົງເຮັນ ຊີ (ປະຫວັດຂອງຄວາມກຽດຊັງໃນພະລາຊະວັງຊິງ)ແລະ ການສະແດງອື່ນໆ. ໃນປີ 1952, ລາວໄດ້ສະແດງເລື່ອງຕຳນານ ຫວັງ ຊາວຈຸນ, ແລະຍັງໄດ້ດັດແປງບົດເລື່ອງຍ່ານາງແມງກະເບື້ອແລະ ບົດລະຄອນຊື່ດັງຂອງເຊກເປຍ.ອີງຕາມການຝືກຝົນ ແລະ ພອນສະຫວັນຂອງລາວ ລວມທັງສຽງຂອງລາວ. ລາວໄດ້ສ້າງ “ສຳນຽງການຮ້ອງແບບຮັງ” ເຊິ່ງໄດ້ປະສົມປະສານສິລະປະການຮ້ອງເພງແບບງີ້ວປັກກິ່ງແລະ ງີ້ວ ກນກູນ ລວມທັງແບບຕາເວັກຕົກ ເຂົ້າກັບການຮ້ອງເພງໃນແບບບົດ ດານ ພື້ນເມືອງ.
ໃນປີ1955, ລາວໄດ້ກັບຄືນກວາງໂຈ ແລະ ຮ່ວມຄະນະງີ້ວກວາງຕຸ້ງ ກວາງໂຈ.ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວໄດ້ເຮັດວຽກໃນໂຮງລະຄອນງີ້ວກວາງຕຸ້ງ ກວາງດົງ. ໃນລະຫວ່າງຊຸມປີ 1950 ຫາ ຊຸມປີ 1960, ຮຮັນ ຊິນ-ຊຸຍ ໄດ້ຕິດຕາມຄະນະງີ້ວໄປ ເກົາຫຼີເໜືອ ແລະ ຫວຽດນາມເພື່ອທຳການສະແດງ.ໃນຊຸມປີ 1980, ເມື່ອ ການສະແດງງີ້ວກວາງຕຸ້ງ ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໜ້ອຍລົງ,ລາວໄດ້ປັບປຸງເອົາການສະແດງແບບເກົ່າ ແລະ ສ້າງການສະແດງໃໝ່ ເພື່ອພະຍາຍາມສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ງີ້ວກວາງຕຸ້ງ ຄືນໃໝ່. ໃນຄ່ຳຄືນ ວັນຊາດປີ1988, ຮັງ ຊິນ-ນຸຍ ໄດ້ນຳຄະນະງິ້ວກວາງຕຸ້ງ ກວາງໂຈໄປທີ່ປັກກິ່ງເພື່ອສ້າງກິດຈະກຳ “ການສະແດງພິສເດຂອງ ຮັງ ຊຸຍ-ນຸຍ”. ໃນປີ 1944 ທີ່ປັກກິ່ງ ລາວໄດ້ສະແດງນຳໃນເລື່ອງບາຍ ຢານ ຢິງ ( ນົກແອ່ນຫາງຂາວຕ້ອນຮັບລະດູບານໃໝ່) ເຊິ່ງລາວໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດ ໃນການເຮັດໃຫ້ພາບລັກຂອງ ໝໍຜ່າຕັດເຊິນ ເຈ ກັບມາມາຊີວິດ. ໃນປີ 2009, ຮັງ ຊຸຍ-ນຸຍ ໄດ້ຮັບລາງວັນຜູ້ປະສົບຜົນສຳເລັດແຫ່ງການສະແດງໃນຈີນ. ໃນເດືອນທັນວາ ວັນທີ 8,2013,ລາວໄດ້ເສຍຊີວິດທີ່ ກວາງໂຈ ລວມອາຍຸໄດ້ 89.
ບົດລະຄອນທີ່ລາວສະແດງ ລວມມີສາວໃຊ້ຜູ້ຫຼີກໜີ,ຄົນຂຽນບົດງີ້ວພື້ນເມືອງແຫ່ງ ກວນ ຮັງກິງ, ຊາວຈຸນ ແຕ່ງານເທິງກຳແພງເມືອງຈີນ, ຕຳນານລີເຮືອງ ກວານ, ພາຍຸໃນໝູ່ບ້ານພູເຂົາ, ເຈົ້າຍິງ ຊາວຈຸນ, ບາຍ ຢານ ຢິງ ຈຸນ,ແລະເຈົ້າຍິງຂີ້ດື້ແລະ ຜົວຂອງນາງ. ອິງຕາມສະພາບສຽງຂອງລາວ, ຮັງ ຊິນ-ນຸຍໄດ້ສ້າງສຽງທີ່ຫວານ ແລະມີລັກສະນະພິເສດ, ເປັນສຽງທີ່ ສົດຊື່ນດ ນຸ້ມນວນ ແລະການຮ້ອງເພງດ້ວຍສຳນຽງການຮ້ອງແບບຂີ້ຫຼີ້ນຂອງ ຮັງປະສົມປະສານກັບການຮ້ອງງີ້ວແບບປັກກິ່ງ, ງີ້ວກູນກູ, ແລະວິທີການຮ້ອງແບບໂອເປຣ່າຕາເວັນຕົກ,ໄດ້ຮຳການຮ້ອງເພງຂອງໂຕລະຄອນຍິງໃນງີ້ວກວາງຕຸ້ງສູ່ການພັດທະນາລະດັບໃໝ່.ລາວໄດ້ຊຶມຊັບທັກສະການຮ້ອງເພງສຳນຽງການຮ້ອງ ເມ ລານຟາງ, ງີ້ວກູນກູ, ຮົວຈູ(ຈາກລະຄອນຈີນທີ່ມີລັກສະນະການສົນທະນາແບບສົມຈິງ), ເຈຈູ(ເນັ້ນໃສ່ການຮ້ອງເພງຫຼາຍກວ່າ), ການຮ້ອງເພງ ແລະ ຮູບເງົາແບບຕາເວັນຕົກສ້າງຮູບແບບໃໝ່ທີ່ປະທັບໃຈກວ່າເກົ່າ. ລາວໄດ້ຫຼຸດອອກຈາກຂອບງີ້ວກວາງຕຸ້ງພື້ນເມືອງໃນບົດບາດຂອງແມ່ຍິງທີ່ມີແຕ່ຄວາມລະອຽດອ່ອນ ແລະ ສວຍງາມ. ລາວໄດ້ສ້າງຕົວລະຄອນຍິງຫຼາຍຮູບແບບທີ່ມີລັກສະນະຕ່າງໆເຊັ່ນ ມີຄວາມກ້າທີ່ຈະຮັກ ແລະ ຊັງ, ກຽດຊັງພວກກົດຂີ່ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດ ແລະຄວາມຖືກວາງຕຸ້ງອງ. ເພື່ອໃຫ້ເໝາະສົມກັບລັກສະນະນິໃສຂອງໂຕລະຄອນ, ການຮ້ອງເພງເປັນລັກສະນະທີ່ປະສົມປະສານຄວາມເຂັ່ງຂືມ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າງາມ.
ໃນສ່ວນຂອງການຮ້ອງເພງ,ໂຮງຮຽນສິລະປະຮັງ ໄດ້ປະສານເຕັກນິກງິ້ວປັກກິ່ງກັບງີ້ວປະເພດອື່ນໆ ລວມທັງ ເບວຄານໂຕ ແລະຮູບເງົາ. ອິງຕາມສຽງທີ່ມີລັກສະນະພິເສດສ່ວນຕົວ, ມີການປະສົມປະສານທັກສະດັ່ງກ່າວ ແລະສ້າງຮູບແບບການຮ້ອງທີ່ມີຄວາມງົດງາມໃນຕອນຕົ້ນ ແລະ ຕອນຈົບ,ມີສຳນຽງການຮ້ອງທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ໂດຍການອອກສຽງຈາກຫຼາຍບ່ອນທີ່ປະສົມປະສານທັງຄວາມເຂັ້ນແຂງແລະ ຄວາມນຸ້ມນວນ. ໃນສ່ວນຂອງການສະແດງສິລະປະ,ໂຮງຮຽນສິລະປະຮັງ ໄດ້ຊຶມຊັບເອົາທ່າທາງການສະແດງຈາກນັກຮ້ອງງີ້ວປັກກິ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງ ຊື່ເຊັນ ຢານກຸຍ, ແລະ ອິງຕາມການເຄື່ອນໄຫວ ແລະ ທ່າທາງໃນງີ້ວກວາງຕຸ້ງພື້ນເມືອງ,ປະສົມສິລະປະຈາກນັກຮ້ອງງີ້ວທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມຫຼາຍຄົນ, ການສະແດງແບບ ຮັງ ຊິນ-ນຸຍໄດ້ອອກຈາກຂອບການສະແດງງີ້ວກວາງຕຸ້ງພື້ນເມືອງ ດ້ວຍບົດບາດທີ່ແຕກຕ່າງຂອງແມ່ຍິງຈາກທີ່ມີແຕ່ຄວາມລະອຽດອ່ອນ ແລະ ຄວາມງາມ ເປັນບົດບາດຂອງແມ່ຍິງອີກຫຼາຍໆບົດທີ່ມີລັກສະນະນິໃສທີ່ແຕກຕ່າງ.ບໍ່ວ່າຈະເປັນບົດບາດໃດ, ນັບຕັ້ງແຕ່ຜູ້ຍິງງາມ ແລະຖ່ອມໂຕເກິດໃນຍຸກພື້ນເມືອງ, ຍິງສູງສັກໃນວັງ, ໂສເພນີ້ໃນຊ່ອງ ແລະແມ່ຍິງນັກປະຕິວັດທີ່ທັນສະໄໝ. ຮັງ ຊິນ-ນຸຍ ຈະສະແດງຄວາມບໍລິສຸດ, ຄວາມເຂີນອາຍ ແລະຄວາມສະງ່າງາມລະອຽດອ່ອນຂອງແມ່ຍິງຕາເວັນອອກ. ການສະແດງຂອງລາວດີ ແລະໂດດເດັ່ນເຊິ່ງລາວໄດ້ເຮັດໃຫ້ຕົວລະຄອນທີ່ໜ້າຮັກຫຼາຍໂຕລະຄອນ ຄືມີຊີວິດ, ຄືກັບຄົນທີ່ຕໍ່ສູ້ກັຄວາມາກລຳບາກ ແລະເຕີບໃຫຍ່ເຂັ້ມແຂງຂື້ນໃນຊີວິດທີ່ໂສກເສົ້າ. ການສະແດງທີ່ທັນສະໄໝຊື່ພາຍຸໃນໝູ່ບ້ານພູດອຍໄດ້ເປັນຕົວແທນຄວາມກ້າວໜ້າທີ່ພົ້ນເດັ່ນໃນການປະສົມປະສານຂອງເຕັກນິກການສະແດງລະຄອນແລະລະຄອນພື້ນເມືອງທີ່ທັນສະໄໝແລະຖືວ່າເປັນຂີດໝາຍ ໃນປະຫວັດສາດແຫ່ງການພັດທະນາຂອງງີ້ວກວາງຕຸ້ງ.
ໃນລະຫວ່າງ ງານບຸນມະໂຫລານໄວໜຸ່ມ ແລະ ນັກຮຽນໂລກ ຄັ້ງທີຫົກ ທີ່ຈັດຂື້ນທີ່ ມອສໂກ ລະຫວ່າງວັນທີ 29 ກຳລະກົດ ຫາ 10 ສິງຫາ ປີ 1957,ຮັງ ຊິນ-ນຸຍໄດ້ຮອງເພງຊາວຈຸນແຕ່ງງານເໜືອກຳແພງເມືອງຈີນແລະໂອເດ ເຖິງ ລິນຈີ່ແລະ ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນຫຼຽນທອງ ໃນການປະກວດຮ້ອງເພງຄລາດຊິກຕາເວັນອອກ. ໃນປີ 1985, ຮັງ ຍັງໄດ້ຮັບ "ລາງວັນສິລະປິນຜູ້ໂດດເດັ່ນ" ແລະ"ລາງວັນສັນຕິພາບແຫ່ງດວງຕາເວັນ " ຕາມລຳດັບ ໂດຍສະມາຄົມອາເມຣິກາ ອາຊີ ແລະ ສະມາຄົມຊິມໂຟນີແຫ່ງສະຫະປະຊາຊາດ.ໃນປີ 1990, ລາວໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ ແລະ ເຊີດຊູຈາກ ລັດຖະບານກວາງດົງ. ໃນປີ 1992,ລາວໄດ້ຖືກເລືອກຕັ້ງໃຫ້ເປັນປະທານສະມາຄົມການລະຄອນຈີນ ສາຂາກວາງດົງ. ໃນເດືອນມີຖຸນາ ວັນທີ15, 2001, ຮັງຊິນ-ນຸຍໄດ້ຮັບລາງວັນຜູ້ປະສົບຜົນສຳເລັດ"ສິລະປິນທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດແຫ່ງປີ2001" ທີ່ສູນລິນຄອນ ສຳລັບການສະແດງສິລະປະໃນນະຄອນ ນິວຢອກ.ລາງວັນດັ່ງກ່າວທີ່ຈັດໂດຍພະແນກວັດທະນະທຳແຫ່ງນະຄອນນິວຢອກ, ເຊິ່ງຈະມອບໃຫ້ສິລະປິນອາຊີທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດທີ່ໂດດເດັ່ນ.ໃນປີ 2001, ຮັງ ໄດ້ຮັບລາງວັນ ການປະກອບສ່ວນທີ່ໂດດເດັ່ນແກ່ສິລະປະງີ້ວກວາງຕຸ້ງ ຈາກລັດຖະບານ ກວາງດົງ ແລະ ໄດ້ຮັບລາງວັນ ສຳລັບການປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການສ້າງສັນ ແລະ ຄົ້ນຄວ້າ ຮູບແບບ ແລະ ການສະແດງສິລະປະ ຈາກກະຊວງວັດທະນະທຳ.ໃນເດືອນມັງກອນວັນທີ 1, ປີ 2002, ລາວໄດ້ຮັບ"ລາງວັນການປະກອບສ່ວນທີ່ໂດດເດັ່ນແກ່ສິລະປະງີ້ວກວາງຕຸ້ງ”ໂດຍ ລັດຖະບານມົນທົນ ກວາງດົງ. ໃນເດືອນເມສາ ວັນທີ 7, ປີ 2010, ລາວຊະນະລາງວັນ ຜູ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນຊີວິດ "ແມກໂນເລຍ ". ໃນເດືອນ ທັນວາ 21, 2010, ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນຜູ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນຊີວິດໃນດ້ານ ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະແຫ່ງກວາງດົງ.ໃນເດືອນ ມີຖຸນາວັນທ 29, 2011, ຮັງ ໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງ"ສະມາຊິກພັກຄອມມູນິດທີ່ດີເລີດ" ໂດຍພັກຄອມມູນິດມົນທົນກວາງດົງby.ໃນເດືອນ ກຸມພາວັນທີ 27, 2012, ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນ “ ສາຍສະພາຍແດງ 8ມີນາ”.
马来语
Artis Kantonis Terkenal
Hung Sin-nui (27 Disember 1924 – 8 Disember2013), yang nama aslinya adalah Kuang Jianlian, berasal daripada kumpulan etnikHan. Kampung halaman nenek moyang beliau adalah di Kaiping, Guangdong. Beliauterkenal sebagai pementas opera Kantonis kontemporari dan pengasas Sekolah SeniHung. Pada tahun 2009, beliau memenangi Anugerah Pencapaian Sepanjang HayatTeater China. Pada 8 Disember 2013, beliau meninggal dunia di Guangzhou akibatinfarksi miokardium mengejut pada usia 89 tahun. Hung Sin-niu merupakan pakarseni opera Kantonis. Beliau mengasaskan Sekolah Seni Hung, salah sebuah sekolahberpengaruh dalam lagu-lagu watak wanita dalam sejarah opera Kantonis,memberikan sumbangan abadi kepada seni opera Kantonis, bahkan kepadaketamadunan Cina.
Hung Sui-nuidilahirkan di Kampung Pan, Bandar Shuikou, daerah Kaiping di wilayah Guangdongprovince pada 12 Disember 1924. Beliau tinggal di Xiguan (Siakwan) bersamakeluarganya dan sering pergi ke teater dengan ibunya untuk menonton persembahanopera. Selepas pulang ke rumah, beliau akan meniru penghibur itu menyanyiopera. Pada tahun 1938 apabila tentera Jepun menyerang China, beliau terpaksa berhentisekolah. Pada bulan Julai atau Ogos tahun yang sama, beliau pergi ke Hong Kongbersama ibunya. Di sana, beliau menjadi perantis kepada makcik beliau He Fuliansebagai mentornya dan mula belajar kemahiran opera dengan nama pentas Siu YinHung. Pada Pesta Musim Bunga tahun 1939, beliau membuat kemunculan sulungnyasebagai ahli rombongan opera (seumur hidup) Shengshounian. Sejak itu, beliaumula mengamalkan seni mempertahankan diri dan menyanyi dalam rombongan itu dan melakonkanwatak pembantu rumah dalam persembahan malam. Apabila terdapat persembahansiang hari di pinggir Hong Kong, beliau juga melakonkan beberapa watak sokongankecil. Dalam sesetengah persembahan drama yang dilakukan pada waktu subuh,beliau bahkan berpeluang untuk melakonkan watak utama. Pada tahun 1940, HungSin-nui menyertai rombongan opera Jinxing (Venus) yang dibina oleh He Fuliandan Liang Shaofeng. Pada tahun 1941, apabila rombongan itu membuat persembahandi Shanghai, Hung Sin-nui menjadi pelakon wanita ketiga utama (terutamanya melakonkanwatak seperti seorang wanita tidak bermoral atau gundik jahat). Semasamelakukan persembahan di Zhaoqing pada tahun 1943, beliau membuat kemunculannyadi tanah besar China untuk kali pertama dengan nama “Hung Sin-nui”. Sejak itu,beliau menjadi pelakon utama rombongan opera Si Tsang. Kemudian, beliau pergike Guangxi dan kawasan-kawasan lain untuk membuat banyak persembahan dramasekolah Ma (Si-Tsang) seperti dramaKegetiran Phoenix, Kesedihan BurungMalam,Orang Tua Lucu,danKisah Cinta Seorang Pelacur danCendekiawan. Selepas China mengalahkan tentera Jepun, Hung Sin-nui menetapdi Hong Kong dan menjadi pelakon yang berlakon dalam filem dan opera. Padatahun 1952, beliau menubuhkan Rombongan Opera Kantonis Zhenshanmei di Hong Kongdan berlakon sebagai bintang gandingan dengan Ma Si Tsang dan Sit Kok-Sin dalamPuan Kupu-kupu, Qing Gong Hen Shi(Kebencian di Istana Qing) dandrama-drama lain. Pada tahun 1952, beliau melakukan persembahan dalam dramaLegendaWang Zhaojundan juga mengadaptasikan dramaPuan Kupu-kupudan karyaterkenal Shakespeare. Berdasarkan persembahan-persembahan tersebut serta bakatsemulajadi beliau dan juga gaya vokalnya, beliau mencipta “lagu Hung” yangmenggabungkan seni nyanyian opera Peking dan opera Kunqu serta bel canto Baratdengan gaya nyanyian watak Dan tradisional.
Pada tahun 1955,beliau kembali ke Guangzhou dan menyertai Rombongan Opera Kantonis Guangdong.Selepas itu, beliau bekerja dengan Teater Opera Kantonis Guandong dan kemudiandengan Rombongan Opera Kantonis Guangzhou. Sekitar tahun 1950-an dan 1960-an,Hun Sin-Sui mengikuti rombongan opera ke Korea Utara dan Vietnam untukmemberikan persembahan. Pada tahun 1980-an, apabila persembahan pentas operaKantonis kurang mendapat sambutan, beliau menggunakan drama lama dan menciptadrama baharu dalam usaha membangunkan kembali opera Kantonis. Pada malamsebelum Hari Kebangsaan pada tahun 1988, Hung Sin-nui mengetuai Rombongan OperaGuangzhou ke Beijing untuk mengadakan aktiviti “persembahan khas Hung Sin-nui”.Pada tahun 1944 di Beijing, beliau berlakon dalamBai Yan Ying Chun(Burung Layang-layang Berekor Putih Menyambut Musim Bunga), apabila beliauberjaya menghidupkan imej pakar bedah Shen Jie. Pada tahun 2009, Hung Sin-nuimemenangi Anugerah Pencapaian Sepanjang Hayat Teater China. Pada 8 Disember2013, beliau meninggal dunia di Guangzhou pada usia 89 tahun.
Drama-drama yang beliau bintangi termasukPembantu Rumah Lari,PenulisOpera Tradisional Guan Hanqing,Zhaojun Berkahwin di luar Tembok Besar,Legenda Lee Heung Kwan,Ribut di Kampung Gunung,PuteriZhaojun,Bai Yan Ying Chun, danPuteri Lincah dan Suaminya YangKasar. Menggunakan vokalnya sendiri, Hung Sin-nui mencipta lagu nyanyianHung unik yang sedap, segar, lancar dan menggoda didengar yang menggabungkanteknik-teknik opera Peking, opera Kunqu serta kaedah nyanyian opera Barat,menaikkan nyanyian watak wanita dalam opera Kantonis ke satu tahap pembangunanbaharu. Beliau menerapkan kemahiran nyanyian daripada lagu Mei Lanfang, Huaju(satu betuk drama Cina yang menampilkan dialog percakapan yang realistik), Geju(lebih tertumpu kepada nyanyian), nyanyian dan filem Barat lalu menghasilkansatu nyanyian yang lebih ekspresif. Beliau keluar daripada kerangka operaKantonis tradisional dengan watak wanita hanya digambarkan sebagai lemah lembutdan cantik. Beliau telah membentuk banyak watak wanita dengan personaliti yangtersendiri seperti berani untuk mencintai dan membenci, kezaliman penuhkebencian, kejujuran dan kebenaran. Bagi memadankan personaliti watak-wataktersebut, nyanyian itu merupakan gaya yang mengadunkan ketakziman dengankelemahlembutan.
Dari segi nyanyian, Sekolah Seni Hung menggabungkan teknik-teknik operaPeking di samping teknik opera lain serta teknik daripada bel canto dan filem.Berdasarkan suara peribadi yang unik, ia menggabungkan kemahiran tersebut danmenghasilkan gaya nyanyian yang menampilkan permulaan dan pengakhiran yangindah, pelbagai nada, laras bahasa vokal yang luas dan satu kombinasi kekuatandan kelembutan. Dari segi seni persembahan, Sekolah Seni Hung menerapkan posturlakonan daripada penyanyi terkenal opera Peking Cheng Yanqiu dan berdasarkanpada pergerakan dan gerak isyarat dalam opera Kantonis tradisional,menyepadukan seni daripada ramai penyanyi opera terkenal seperti Yu Zhenfei,Zhou Xiaoyan dan Zhu Chuanming. Melalui kaedah ini, Hung Sin-nui keluardaripada kerangka opera Kantonis tradisional yang mana watak wanita hanyadigambarkan sebagai lemah lembut dan cantik serta menghasilkan banyak watakwanita dengan personaliti tersendiri. Tidak kira apa jua watak itu, sepertiwatak seorang gadis cantik yang rendah hati di zaman dahulu, seorang wanitabangsawan di istana, seorang pelacur di rumah pelacuran atau seorang ahlirevolusi wanita moden, Hung Sin-nui membawakannya dengan penuh kesucian, penuhsopan santun dan lemah lembut, elegan, eksklusif kepada wanita timur.Persembahan beliau begitu halus dan jelas sehinggakan beliau berjayamenghidupkan banyak watak perempuan yang comel seperti watak-watak yangbergelut dengan kesusahan dan membesar menjadi lebih kuat dalam kehidupan yangtragis. Drama modenRibut di Kampung Gunungmenjadi bukti kejayaanpenting dalam gabungan teknik persembahan drama moden dan drama tradisional dandianggap sebagai satu peristiwa penting dalam sejarah pembangunan operaKantonis.
Semasa Pesta Belia dan Pelajar Dunia Ke-6 yangdiadakan di Moscow dari 29 Julai hingga 10 Ogos 1957, Hung Sin-nui menyanyikanlaguZhaojun Berkahwin Di Luar Tembok BesardanPuisi pujian untukLaicidan dianugerahkan pingat emas dalam Pertandingan Lagu Klasik Timur. Pada tahun1985, Hung dianugerahkan "Anugerah Artis Cemerlang” dan "AnugerahKeamanan Sun” masing-masing oleh Persatuan Asia Amerika dan Persatuan Simfoniuntuk Bangsa-Bangsa Bersatu. Pada tahun 1990, beliau menerima pengiktirafan danpujian daripada Kerajaan Rakyat Guangdong. Pada tahun 1992, beliau dipilihsebagai presiden cawangan Guangdong Persatuan Teater China. Pada 15 Jun 2001,Hung Sin-nui menerima anugerah pencapaian seumur hidup "Artis Paling CemerlangTahun 2001” di Pusat Seni Persembahan Lincoln, New York City. Anugerah ini yangdisediakan oleh Jabatan Hal Ehwal Kebudayaan New York City, diberikan setiaptahun kepada artis Asia yang membuat pencapaian luar biasa. Pada tahun 2001,Hung diberikan Anugerah untuk Sumbangan Cemerlang kepada Kesenian Opera olehKerajaan Rakyat Guangdong dan Anugerah yang julung kali diadakan untukPencapaian dalam Penciptaan dan Penyelidikan Penggayaan dan Seni Persembahanoleh Menteri Kebudayaan. Pada 1 Januari 2002, beliau diberikan "Anugerahuntuk Sumbangan Cemerlang kepada Kesenian Opera” oleh Kerajaan Rakyat WilayahGuangdong. Pada 7 April 2010, beliau memenangi Anugerah Pencapaian Seumur Hidup"Magnolia". Pada 21 Disember 2010, beliau memenangi AnugerahSepanjang Hayat Guangdong yang julung kali untuk Pencapaian dalam Kesusasteraandan Kesenian. Pada 29 Jun 2011, Hung telah diberikan gelaran "AnggotaParti Komunis Cemerlang” oleh jawatankuasa Parti wilayah Guangdong. Pada 27 Februari 2012, beliau diberikangelaran “Pemegang Panji Merah Perarakan Negara ke-8”
缅甸语
ထင်ရှားသော ကက်တိုနိစ် အနုပညာရှင်များ
နာမည်ရင်း ကောင်းကျန်လျန်ဖြစ်သော ဟွမ်စင်နွေ (ဒီဇင်ဘာ၂၇၊ ၁၉၂၄ - ဒီဇင်ဘာ ၈၊ ၂၀၁၃) သည် ဟန် တိုင်းရင်းသားအုပ်စုမှ ဖြစ်ပြီး သူ၏ ဘိုးဘွားတို့၏ဇာတိမြို့မှာ ကွမ်တုံရှိ ကိုင်ဖင်တွင် ရှိသည်။ သူ့အား ခေတ်ပြိုင် ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်ဖျော်ဖြေသူနှင့် ဟွမ်အနုပညာကျောင်းကို တည်ထောင်သူအဖြစ် လူသိများသည်။ ၂၀၀၉ တွင် သူသည်တရုတ် ကဇာတ်ရုံ တစ်သက်သာ ထူးချွန်ဆုကို ဆွတ်ခူးခဲ့သည်။ ဒီဇင်ဘာ ၈၊ ၂၀၁၃ တွင် သူသည်အသက် ၈၉ နှစ်အရွယ်၌ ရုတ်တရက် myocardialinfarction ဖြင့် ကွမ်ကျုံးတွင် သေဆုံးခဲ့သည်။ ဟွမ်စင်နွေသည် ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်အနုပညာ ကျွမ်းကျင်သူ ဖြစ်သည်။ သူသည် ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်သမိုင်းတွင် အမျိုးသမီးဇာတ်ကောင်များနှင့် ပတ်သက်ပြီး လွှမ်းမိုးမှုအရှိဆုံး ကျောင်းများမှ တစ်ကျောင်းဖြစ်သည့်ဟွမ်အနုပညာကျောင်းကို တည်ထောင်ခဲ့ပြီး ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ် အနုပညာနှင့် တရုတ် ယဉ်ကျေးမှုထွန်းကားလာခြင်းသို့ပင်ရေရှည်တည်မြဲသော ထောက်ပံ့မှုများ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။
ဟွမ်ဆွေနွေကိုကွမ်တုံ စီရင်စု၏ ကိုင်ဖင် ကောင်တီ၊ ရွှေခုံမြို့ငယ်၊ ဖန်ရွာတွင် ၁၂ ဒီဇင်ဘာ ၁၉၂၄ ၌မွေးဖွားခဲ့သည်။ သူသည် ရှီကွမ် (ရှီယာခွမ်) တွင် သူ့မိသားစုနှင့် နေထိုင်ခဲ့ပြီး အော်ပရာဇာတ်ဖျော်ဖြေမှုများကို ကြည့်ရန် သူ့အမေနှင့်အတူ ကဇာတ်ရုံသို့ မကြာခဏ သွားလေ့ရှိသည်။ အိမ်သို့ပြန်ရောက်ပြီးနောက်တွင် သူသည် ထိုဖျော်ဖြေသူများကို အတုခိုးပြီး အော်ပရာဇာတ်များကိုသီဆိုခဲ့သည်။ ၁၉၃၈ တွင် ဂျပန်အင်အားစုများ တရုတ်ကို ကျူးကျော်သည့်အချိန်တွင် သူ့ကိုကျောင်းထွက်ရန် ဖိအားပေးခဲ့ကြသည်။ ထိုနှစ်၏ ဇူလိုင် သို့မဟုတ် ဩဂုတ်တွင် သူသည် သူ့အမေနှင့်အတူဟောင်ကောင်သို့သွားပြီး သူ့ဆရာမဖြစ်သူ အဒေါဟယ်ဖုလျန်ထံတွင် အလုပ်သင် အဖြစ် ဆုန်ယင်ဟွမ်ဟူသောအနုပညာအမည်ကို အသုံးပြုကာ အော်ပရာဇာတ်စွမ်းရည်များကို စတင်လေ့လာသင်ယူခဲ့သည်။ ၁၉၃၉ ခုနှစ်နွေဦးရာသီပွဲတော်တွင် သူသည် ရှန်ရှုံနယန် (အသက်ရှည်) ဇာတ်အဖွဲ့၏ အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် ပထမဆုံးပွဲထွက်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ သူသည် ကိုယ်ခံပညာနှင့် သီချင်းဆိုခြင်းကို ဇာတ်အဖွဲ့တွင်စတင်လေ့ကျင့်ခဲ့ပြီး ညနေခင်း ဖျော်ဖြေမှုများတွင် အိမ်အကူ ဇာတ်ကောင်အဖြစ် သရုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ဟောင်ကောင် ဆင်ခြေဖုံးတွင် နေ့ခင်း ဖျော်ဖြေမှုများရှိလျှင် သူသည် ဇာတ်ပို့ ဇာတ်ကောင်နေရာများမှလည်းသရုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ အာရုံကျင်းချိန်တွင် ဖျော်ဖြေသော ပြဇာတ်အချို့တွင် သူသည် ခေါင်းဆောင်နေရာမှသရုပ်ဆောင်ခွင့်ပင် ရခဲ့သည်။ ၁၉၄၀ တွင် ဟွမ်စင်နွေသည် ဟယ်ဖုလျန်နှင့် လျန်ရှောင်ဖုန့်တို့ကတည်ထောင်သော ကျင်ရှင်း (ဗီးနပ်စ်) ဇာတ်အဖွဲ့တွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ ၁၉၄၁ တွင် ထိုဇာတ်အဖွဲ့ကရှန်ဟိုင်းမြို့တွင် ဖျော်ဖြေမှုများ ပြုလုပ်သည့်အခါ ဟွမ်စင်နွေသည် တတိယ ခေါင်းဆောင်မင်းသမီး(အဓိကအားဖြင့် မကောင်းသော အမျိုးသမီး သို့မဟုတ် ရက်စက်သော ကိုယ်လုပ်တော် ဇာတ်ကောင်အဖြစ်သရုပ်ဆောင်ရင်း) ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၉၄၃ တွင် ကျောင်ချင်၌ ဖျော်ဖြေစဉ် သူသည် “ဟွမ်စင်နွေ”အမည်ဖြင့် တရုတ်ပြည်မကြီးတွင် ပထမအကြိမ် ပွဲထွက်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ သူသည် စီဆန်အော်ပရာဇာတ်အဖွဲ့၏ ခေါင်းဆောင်မင်းသမီး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူသည် နောက်ပိုင်းတွင် ခါးသက်သောဇာမဏီငှက်၊ ဝမ်းနည်းသော နက်ဝါရောင် ငှက်၊ ဟာသဉာဏ်ရွှင်သော အဘိုးအိုနှင့် ပြည့်တန်ဆာနှင့်ကျောင်းသား၏ အချစ်ဇာတ်လမ်း အစရှိသော မာ (စီဆန်) ကျောင်း၏ ပြဇာတ်များစွာကို သရုပ်ဆောင်ရန်ကွမ်ရှီနှင့် အခြားဧရိယာများသို့ သွားရောက်ခဲ့သည်။ တရုတ်ပြည်က ဂျပန်တပ်များကို အောင်နိုင်ပြီးနောက်တွင်ဟွမ်စင်နွေသည် ဟောင်ကောင်တွင် အခြေချပြီး ရုပ်ရှင်နှင့် အော်ပရာဇာတ် နှစ်မျိုးလုံးတွင်သရုပ်ဆောင်သော မင်းသမီး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၉၅၂ တွင် သူသည် ဟောင်ကောင်တွင် ကျန်ရှန်းမေကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်အဖွဲ့ကို တည်ထောင်ခဲ့ပြီး မဒမ် လိပ်ပြာ၊ ချင်ကုန်ဟန်ရှိ (ချင်နန်းတော်တွင်းအမု်နးဇာတ်လမ်း) နှင့် အခြားပြဇာတ်များတွင် မာစီဆန်နှင့် စစ်ခေါစင်နှင့်အတူ တွဲဖက်သရုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၂ တွင် သူသည်ဝမ်ကျောင်ကျွမ်၏ဒဏ္ဍာရီတွင် ဖျော်ဖြေခဲ့ပြီး မဒမ် လိပ်ပြာနှင့် ရှိတ်စပီးယား၏ နာမည်ကျော် လက်ရာများကိုလည်းပြုပြင်ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ထိုအလေ့အကျင့်များနှင့် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်ပါရမီနှင့် အသံပုံစံပေါ်အခြေခံပြီး ပီကင်း အော်ပရာဇာတ်နှင့် ကွမ်ချီ အော်ပရာဇာတ်၏ သီချင်းဆိုခြင်း အနုပညာများနှင့်အနောက်တိုင်း ဘယ်လ်ကန်တိုအား ရိုးရာ တန် ဇာတ်ကောင်များ၏ သီချင်းဆိုဟန်ဖြင့် ပေါင်းစပ်၍“ဟွမ် တီးလုံး” ကို ဖန်တီးခဲ့သည်။
၁၉၅၅တွင် သူသည် ကွမ်ကျုံသို့ ပြန်လာခဲ့ပြီး ကွမ်တုံ ကက်တိနိစ် အော်ပရာဇာတ်အဖွဲ့တွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ထို့နောက် သူသည် ကွမ်တုံ ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ် ကဇာတ်ရုံနှင့် ထို့နောက် ကွမ်ကျုံကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်အဖွဲ့တွင် အလုပ်လုပ်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်များနှင့် ၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်များတွင်ဟွမ်စင်ဆွေသည် ဖျော်ဖြေမှုများ ပြုလုပ်ရန် မြောက်ကိုရီးယားနှင့် ဗီယက်နမ်သို့ အော်ပရာပြဇဦတ်အဖွဲ့များနှင့်အတူလိုက်သွားခဲ့သည်။ ၁၉၈၀ ပြည့်နှစ်များတွင် ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်၏ စင်မြင့်ဖျော်ဖြေမှုကိုထောက်ပံ့မှုနည်းလာချိန်တွင် သူသည် ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်များကို ပြန်လည်သစ်လွင်လာစေရန်ကြိုးစားသည့်အနေဖြင့် ပြဇာတ်အဟောင်းများကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲပြီး ပြဇာတ်အသစ်များကိုဖန်တီးခဲ့သည်။ ၁၉၈၈ ခုနှစ် အမျိုးသားနေ့အကြိုညနေတွင် ဟွမ်စင်နွေသည် “ဟွမ်စင်နွေ၏ အထူးဖျော်ဖြေမှုများ”လှုပ်ရှားမှုများကို ကျင်းပရန် ကွမ်ကျုံ ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်အဖွဲ့ကို ပေကျင်းသို့ဦးဆောင်ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ၁၉၄၄ တွင် ပေကျင်း၌ သူသည်ပိုင်ယန်ယင်ချွမ်(အဖြူရောင်အမြီးနဲ့ ပျံလွှားက နွေဦးကို ကြိုဆိုတယ်) တွင်သရုပ်ဆောင်ခဲ့ပြီး ထိုပြဇာတ်တွင် သူသည် ခွဲစိတ်ဆရာဝန် ရှန်ကျဲ၏ သရုပ်ကို အောင်မြင်စွာအသက်သွင်းခဲ့သည်။ ၂၀၀၉ တွင် ဟွမ်စင်နွေသည် တရုတ် ကဇာတ်ရုံ တစ်သက်တာ ထူးချွန်ဆုကို ဆွတ်ခူးခဲ့သည်။ဒီဇင်ဘာ ၈ ၂၀၁၃ တွင် သူသည် အသက် ၈၉ နှစ်၌ ကွမ်ကျုံတွင် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။
သူ သရုပ်ဆောင်ခဲ့သော ပြဇာတ်များတွင်ထွက်ပြေးသွားသော အိမ်အကူ၊ ရိုးရာ အော်ပရာဇာတ် စာရေးဆရာကွမ်ဟန်ချင်၊ ကျောင်ကျွံသည် မဟာတံတိုင်းအလွန်တွင် လက်ထပ်သည်၊ လီဟွမ်ခွမ်၏ ဒဏ္ဍာရီ၊တောင်ပေါ်ရွာရှိ မုန်တိုင်း၊ ကျောင်ကျွံ မင်းသမီး၊ ပိုင်ယန်ယင်ချွမ်နှင့်စကားတတ်သော မင်းသမီးနှင့် သူ၏ တုံးသော ယောက်ျားတို့ ပါဝင်သည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင် အသံဆိုင်ရာ အခြေအနေပေါ် အခြေခံ၍ ဟွမ်စင်နွေသည် ပီကင်းအော်ပရာဇာတ်၊ ကွမ်ချီ အော်ပရာဇာတ်၏ နည်းလမ်းများနှင့် အနောက်တိုင်း အော်ပရာဇာတ် သီချင်းဆိုခြင်းနည်းလမ်းများကို ပေါင်းစပ်ထည့်သွင်းထားသော တစ်မူထူးခြားသည့် ချိုသာ၊ ပေါ့ပါး၊ ချောမွေ့ပြီးသွက်လက်သော ဟွမ် တီးလုံး သီချင်းဆိုခြင်းကို ဖန်တီးခဲ့ပြီး ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်ရှိအမျိုးသမီးဇာတ်ကောင်များ၏ သီချင်းဆိုခြင်းကို ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု အဆင့်အသစ်သို့ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။သူသည် မေလန်ဖန် တီးလုံး၊ ကွမ်ချီ အော်ပရာဇာတ်၊ ဟွာကျွီ (သရုပ်မှန် နှစ်ကိုယ်ကြားပြောစကားများကိုအသားပေးသည့် တရုတ်ပြဇာတ် ပုံစံတစ်မျိုး)၊ ကောကျူ (သီချင်းဆိုခြင်းကို ပိုမိုအသားပေးသည်)၊အနောက်တိုင်း သီချင်းဆိုခြင်းနှင့် ရုပ်ရှင်များ၏ သီချင်းဆိုစွမ်းရည်များကို စုပ်ယူခဲ့ပြီးပိုမိုဖော်ပြအားကောင်းသော တစ်ခုကို ဖန်တီးခဲ့သည်။ သူသည် အမျိုးသမီးဇာတ်ကောင်များကိုနူးညံ့လှပသူများ အဖြစ်သာ ပုံဖော်သည့် ရိုးရာ ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်၏ ပုံစံဘောင်ကနေဖောက်ထွက်ခဲ့သည်။ သူသည် ချစ်ရဲမုန်းရဲသော၊ မင်းဆိုးကို အထင်သေးပြီး ရိုးသားမှုနှင့်ဖြောင့်မတ်မှန်ကန်မှု အစရှိသော ထင်ရှားသည့် ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးများ ရှိသည့် အမျိုးသမီးဇာတ်ကောင်များစွာကိုပုံဖော်ခဲ့သည်။ ထိုဇာတ်ကောင်များ၏ ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးနှင့် ကိုက်ညီရန် သီချင်းဆိုခြင်းသည်လေးနက်တည်ကြည်မှုနှင့် ကျက်သရေရှိမှုတို့ကို ရောထားသည့် ပုံစံ ဖြစ်သည်။
သီချင်းဆိုရာတွင် ဟွမ်အနုပညာကျောင်းသည် အခြားအော်ပရာဇာတ်များနှင့် ဘယ်လ်ကန်တိုနှင့် ရုပ်ရှင်များအပြင် ပီကင်း အော်ပရာဇာတ်၏ နည်းလမ်းများကိုပေါင်းစပ်ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ တစ်မူထူးခြားသည့် ကိုယ်ပိုင်အသံပေါ် အခြေခံ၍ ၎င်းသည် ထိုစွမ်းရည်များကိုပေါင်းစပ်ပြီး အံ့ဩဖွယ် အစနှင့် အဆုံးများ၊ ကွဲပြားသော တီးလုံးများ၊ ကျယ်ပြန့်သော အသံဆိုင်ရာမှတ်တမ်းတင်ခြင်းများနှင့် အင်အားရှိခြင်းနှင့် နူးညံ့ခြင်းတို့ကို ပေါင်းစပ်ထားမှုကိုအသားပေးသည့် သီချင်းဆိုသည့် ပုံစံကို ဖန်တီးခဲ့သည်။ ဖျော်ဖြေခြင်း အနုပညာတွင် ဟွမ်အနုပညာကျောင်းသည်နာမည်ကျော် ပီကင်း အော်ပရာဇာတ် အဆိုတော် ချိန်ယန်ချုံ၏ သရုပ်ဆောင်မှု ကိုယ်နေဟန်ထားကိုစုပ်ယူခဲ့ပြီး ရိုးရာ ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်ရှိ လှုပ်ရှားမှုများနှင့် လက်ဟန်များပေါ်တွင်အခြေခံပြီး ယွီကျန်ဖုန်၊ ကျုံရှောင်ယန်နှင့် ကျူချွမ်မင် အစရှိသော လူသိများသည့် အော်ပရာဇာတ်အဆိုတော်များ၏ အနုပညာကို ပေါင်းစပ်ခဲ့သည်။ ဤနည်းလမ်းမှတစ်ဆင့် ဟွမ်စင်နွေသည် အမျိုးသမီးဇာတ်ကောင်များကို နူးညံ့ပြီး လှပသူများအဖြစ်သာ ပုံဖော်သည့် ရိုးရာ ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်၏ဘောင်ပုံစံကို ထိုးဖောက်ပြီး ထင်ရှားသော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးများရှိသည့် အမျိုးသမီး ဇာတ်ကောင်များစွာကိုဖန်တီးခဲ့သည်။ ရှေးခေတ်တွင် သာမန်မွေးဖွားလာသည့် မိန်းမလှလေး၊ နန်းတွင်းရှိ မြင့်မြတ်သောအမျိုးသမီး၊ ပြည့်တန်ဆာအိမ်ရှိ ပြည့်တန်ဆာ သို့မဟုတ် ခေတ်မီ အမျိုးသမီး တော်လှန်ရေးသမားဖြစ်စေ မည်သည့် ဇာတ်ကောင်ဖြစ်စေ ဟွမ်ဆင်နွေသည် အရှေ့တိုင်း အမျိုးသမီးများတွင်သာ တွေ့ရသော ၎င်းကို သန့်စင်မှု၊ဣန္ဒြေနှင့် နူးညံ့ကျက်သရေရှိမှုတို့ဖြင့်ပြည့်စုံစေသည်။ သူ၏ ဖျော်ဖြေမှုသည် အလွန်ကောင်းမွန်ပြီး ထင်ရှားသည့်အတွက် သူသည် အခက်အခဲကိုအံတုရုန်းကန်ပြီး ဝမ်းနည်းဖွယ်ရာ ဘဝတွင် ပိုမိုသန်မာလာစေရန် ကြီးပြင်းလာသူများ ကဲ့သို့သောမြတ်နိုးဖွယ် အမျိုးသမီး ဇာတ်ကောင်များစွာကို အသက်သွင်းခဲ့သည်။ ခေတ်မီပြဇာတ်ဖြစ်သည့်တောင်ပေါ်ရွာရှိ မုန်တိုင်းသည် ခေတ်မီပြဇာတ်နှင့် ရိုးရာပြဇာတ်များ၏ ဖျော်ဖြေမှု နည်းလမ်းများကို ပေါင်းစပ်ရာတွင် သိသာထင်ရှားသောထိုးဖောက်မှုကို ကိုယ်စားပြုပြီး ကက်တိုနိစ် အော်ပရာဇာတ်သမိုင်းတွင် မှတ်တိုင်တစ်ခုအဖြစ်ယူဆထားကြသည်။
မော်စကိုတွင်၁၉၅၇ ဇူလိုင် ၂၉ မှ ဩဂုတ် ၁၀ ရက်ထိ ကျင်းပသော ၆ ကြိမ်မြောက် လူငယ်နှင့် ကျောင်းသားကမ္ဘာ့ပွဲတော်တွင် ဟွမ်ဆင်နွေသည်ကျောင်ကျွံသည်မဟာတံတိုင်းအလွန်တွင် လက်ထပ်သည် နှင့်လေခြူသီးသို့တမ်းချင်းကို သီဆိုခဲ့ပြီး အရှေ့တိုင်း ဂန္တဝင် သီချင်း ပြိုင်ပွဲတွင် ရွှေတံဆိပ်ဆုချီးမြှင့်ခံခဲ့ရသည်။ ၁၉၈၅ တွင် ဟွမ်သည် အမေရိကန် အာရှ လူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့် ကုလသမဂ္ဂအတွက်သံစုံတီးဝိုင်းတေးသွား အသိုင်းအဝိုင်း က အသီးသီး ချီးမြှင့်သည့် “ထူးချွန်အနုပညာရှင်ဆု”နှင့် “နေငြိမ်းချမ်းရေးဆု” တို့ကို ချီးမြှင့်ခံရသည်။ ၁၉၉၀ တွင် သူသည် ကွမ်တုံ ပြည်သူ့အစိုးရ၏အသိအမှတ်ပြုမှုနှင့် ချီးကျူးမှုကို ခံခဲ့ရသည်။ ၁၉၉၂ တွင် သူသည် တရုတ် ကဇာတ်ရုံ အသင်းအဖွဲ့၏ကွမ်တုံ အခွဲတွင် ဥက္ကဌအဖြစ် ရွေးချယ်ခံရသည်။ ၂၀၀၁ ဇွန် ၁၅ တွင် ဟွမ်ဆင်နွေသည် ဖျော်ဖြေမှုအနုပညာများအတွက်“၂၀၀၁ ခုနှစ်၏ အထူးချွန်ဆုံး အနုပညာရှင်” တစ်သက်တာ ထူးချွန်ဆုကို နယူးယောက်မြို့ရှိလင်ကွန်းစင်တာတွင် လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ ယဉ်ကျေးမှုရေးရာ၏ နယူးယောက်မြို့ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးမှစီစဉ်သည့် ဤဆုသည် မှတ်သားလောက်ဖွယ် စွမ်းဆောင်မှုများ ပြုလုပ်ခဲ့သည့် အာရှ အနုပညာရှင်များကိုနှစ်စဉ် ချီးမြှင့်သည်။ ၂၀၀၁ တွင် ဟွမ်သည် ကွမ်တုံ ပြည်သူ့အစိုးရက ချီးမြှင့်သည့် ကက်တိုနိစ်အော်ပရာဇာတ် အနုပညာအတွက် ထူးချွန်ထောက်ပံ့မှုဆုနှင့် ယဉ်ကျေးမှု ဝန်ကြီးဌာနက ချီးမြှင့်သည့်အခမ်းအနားဖွင့်လှစ်ပွဲ မိန့်ခွန်းတွင် ပုံစံထုတ်ခြင်းနှင့် ဖျော်ဖြေရေး အနုပညာ၏ ဖန်တီးမှုနှင့်သုတေသနတွင် ထူးချွန်ဆုကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ ၂၀၀၂ ဇန်နဝါရီ ၁ တွင် သူ့အား “ကက်တိုနိစ်အော်ပရာဇာတ် အနုပညာအတွက် ထူးချွန်ထောက်ပံ့မှုဆု” ကို ကွမ်တုံ စီရင်စု ပြည်သူ့အစိုးရကချီးမြှင့်ခဲ့သည်။ ၂၀၁၀ ဧပြီ ၇ ရက်တွင် သူသည် “တံတိုင်းမွှေး” တစ်သက်တာထူးချွန်ဆုကိုဆွတ်ခူးခဲ့သည်။ ၂၀၁၀ ဒီဇင်ဘာ ၂၁ တွင် သူသည် စာပေနှင့် အနုပညာတွင် ထူးချွန်မှုအတွက်ကွမ်တုံ တစ်သက်တာဆုကို အခမ်းအနားဖွင့်လှစ်ပွဲ မိန့်ခွန်းတွင် ဆွတ်ခူးခဲ့သည်။ ၂၀၁၁ ဇွန်၂၉ တွင် ဟွမ်ကို ကွမ်တုံ စီရင်စုဆိုင်ရာ ပါတီကော်မတီက “အလွန်တော်သော ကွန်မြူနစ်ပါတီအဖွဲ့ဝင်” ဘွဲ့ကို ချီးမြှင့်ခဲ့ပါသည်။ ၂၀၁၂ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၇ တွင် သူသည် “နိုင်ငံတော်မတ်လ ၈ ရက် ဖဲကြိုးနီ ကိုင်ဆောင်သူ” ဘွဲ့ ချီးမြှင့်ခံရသည်။
泰语
บรรดาศิลปินกวางตุ้งที่มีชื่อเสียง
ฮุงซิน-นุย (27 ธันวาคม 1924 - 8 ธันวาคม 2013) มีชื่อเดิม ว่า กวง เจียนเลียนเป็นคนเผ่าฮั่น มีบ้านเดิมของบรรพบุรุษอยู่ใน ไกปิง,กวางดงเธอเป็นที่รู้จักกันดีในฐานะที่เป็นผู้แสดงอุปรากรกวางตุ้งและผู้ก่อตั้งโรงเรียนศิลปะฮุง ในปี 2009เธอได้รับรางวัลความสำเร็จทั้งชีวิตทางโรงละครในจีน ในวันที่ 8 ธันวาคม 2013เธอได้เสียชีวิตที่ กวางซูด้วยโรคหัวใจถูกบล็อคเลือดแบบปัจจุบันทันด่วนด้วยอายุ 89ปี ฮุง ซิน-นุยเป็นครูศิลปะอุปรากรกวางตุ้ง เธอเป็นก่อตั้งโรงเรียนศิลปะฮุงซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีบารมีมากที่สุดในเรื่องน้ำเสียงผู้หญิงในบทบาทผู้หญิงในประวัติศาสตร์อุปรากรกวางตุ้งทำให้เธอมีส่วนอย่างสำคัญในเรื่องศิลปะอุปรากรกวางตุ้งและอารยธรรมจีน
ฮุง ซุย-นุย เกิดในหมู่บ้านพาน ในเมืองซุยกู ตำบลไกปิงในจังหวัดกวางดง เมื่อวันที่ 12 ธันวาคม 1924 เธออาศัยอยู่ใน ซีกวน (เซียกวน)กับครอบครัว เธอมักจะเดินทางไปโรงละครกับคุณแม่ของเธอเพื่อชมการแสดงอุปรากรเมื่อกลับมาบ้าน เธอจะเลียนแบบนักแสดงเหล่านั้นในเรื่องการร้องเพลงอุปรากร ในปี1938 เมื่อกองทัพญี่ปุ่นบุกจีน เธอถูกบังคับให้ออกจากโรงเรียน ในเดือนกรกฎาคมหรือเดือนสิงหาคมปีเดียวกันนนั้น เธอได้ไปฮ่องกงกับคุณแม่ของเธอ เธอได้ฝึกแสดงโดยมีคุณป้าของเธอที่ชื่อฮี ฟูเลียน เป็นคนฝึก เธอก็ค่อยๆมีทักษะอุปรากรบนเวทีและมีชื่อแสดงบนเวที่ว่า ซิว ยิน ฮุง ในเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ ปี 1939เธอได้เริ่มเป็นนักแสดงโดยเป็นสมาชิกของคณะละครเซ็งซูเนียน (อายุยืน) ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นไปเธอก็ได้เริ่มฝึกศิลปะการต่อสู้ ได้ฝึกร้องเพลงในคณะละครและเล่นบทบาทสาวใช้ในตอนเย็นวันนั้นเมื่อมีงานแสดงในตอนกลางวันที่ชานเมืองฮ่องกง เธอได้เล่นในบทบาทสนับสนุน ในละครบางเรื่องที่เล่นในตอนรุ่งเช้าเธอก้มีโอกาสเล่นเป็นตัวนำ ในปี 1940 ฮุง ซิน-นุย ได้เข้าร่วมในคณะละคร จินซิง(วีนัส) ซึ่งได้ก่อตั้งขึ้นมาโดย ฮี ฟูเลียน และ เหลียง ซาวเฟ็ง ในปี 1941เมื่อคณะละครได้ไปแสดงที่เมืองเชียงไฮ้ ฮุง ซิน-นุย ได้เป็นตัวแสดงบทนำตัวที่สาม(โดยเล่นบทสตรีไม่มีวันตายหรือเป็นนางบำเรอที่ร้ายกาจ) เมื่อแสดงในเมือง เซากิงในปี 1943 เธอได้ปรากฎตัวในจีนแผ่นดินใหญ่เป็นครั้งแรกในชื่อ“ฮุง ซิน-นุย” ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นไปเธอก็ได้กลายเป็นผู้แสดงบทนำในคณะละคร ซิ ซาง อุปรากร ตอนหลังเธอได้ไปที่เมืองกวางซี และที่อื่นๆ เพื่อแสดงละครหลายเรื่องของโรงเรียน มา ซี-ซางอย่างเช่น นกฟีนิกซ์สุดขมขื่น, โอรอโอลผู้เศร้าซึม,คุณปู้เจ้าปัญญา,และเรื่องรักของโสเภณีกับปราชญ์หนุ่ม เป็นต้น หลังจากจีนเอาชนะกองทัพญี่ปุ่นได้ ฮุงซิน-นุยก็ได้ไปตั้งรกรากในฮ่องกงและกลายเป็นผู้แสดงที่เล่นทั้งในภาพยนต์และอุปรากรต่างๆในปี 1952เธอได้ตั้งคณะละครอุปรากรกวางตุ้งเซ็นซานมายในฮ่องกงและได้แสดงเป็นดาราร่วมกันกับมาซี ซาง และซิทโคก-ซิน ในเรื่องมาดามผีเสื้อ,กิง กอง เฮ็น ซี (ซึ่งเป็นเรื่องขุ่นเคืองเรื่องหนึ่งในพระราชวังกิ๋ง- เรื่องพระพิโรธในพระราชวังกิ๋ง) และละครอื่นๆ ในปี 1952 เธอได้แสดงในเรื่องตำนานวังซาวจุนและ มาดามผีเสื้อที่มีการปรับใหม่ และงานที่มีชื่อเสียงของเช็คสเปียร์หลายเรื่อง เมื่อคำนึ่งถึงแนวปฏิบัติและความสามารถของเธอเองรวมไปถึงสไตล์น้ำเสียงของเธอเธอได้สร้างน้ำเสียง “ฮุง” ที่รวมเอาศิลปะการร้องเพลงแบบอุปรากรปักกิ่งและแบบกุนกูรวมทั้งแบบเบลแคนโตแบบตะวันตก เข้ากับสไตล์การร้องเพลงแบบบทบาทดานแบบดั้งเดิม
ในปี 1955 เธอได้กลับมาที่เมืองกวางซูและได้ร่วมกับคณะละครอุปรากรกวางตุ้งเมืองกวางดงหลังจากนี้ เธอก็ได้ทำงานให้กับโรงละครอุปรากรกวางตุ้งเมืองกวางดงและกับคณะละครอุปรากรกวางตุ้งเมืองกวางซู ในระหว่างปี 1950 ถึงปี 1960 ฮุน ซิน-ซุยได้ติดตามคณะละครอุปรากรไปที่เกาหลีเหนือและเวียดนามเพื่อร่วมแสดงละคร ในช่วปี 1980เมื่อการแสดงบนเวทีของอุปรากรกวางตุ้งได้รับการสนับสนุนน้อยลงๆเธอได้ปรับละครเก่าๆ แล้วสร้างละครใหม่ๆขึ้นเพื่อจะสร้างชีวิตชีวาให้กับบรรดาอุปรากรกวางตุ้ง ในเย็นวันชาติปี 1988 ฮุว ซิน-นุยได้นำคณะละครอปรากรกวางตุ้งเมืองกวางซู ไปปักกิ่งเพื่อร่วมกิจกรรม"รายการแสดงพิเศษของฮุง ซิน-นุย” ในปี 1944 ในปักกิ่ง เธอได้แสดงนำในเรื่องบาย ยาน หยิง(นางแอ่นลมต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ)ซึ่งเธอได้นำภาพพจน์ของหมอผ่าตัด เชน จี กลับคืนมาสู่ความสำเร็จอีกครั้ง ในปี 2009 ฮุงซิน-นุยได้รับรางวัลความสำเร็จช่วงชีวิตของโรงละครจีน ในวันที่ 8 ธันวาคม 2013เธอได้มรณะในเมืองกวางซู เมื่ออายุ 89 ปี
บรรดาละครที่เธอได้เล่นเป็นดาราแสดงนำมี สาวใช้แอบหนีกวนฮานกิงนักเขียนบทละครอุปรากรแบบดั้งเดิม, ซาวจุนแต่งงานหลังกำแพงเมืองจีน, ตำนวนลีเฮืองกวาน,พายุในหมู่บ้านภูเขา,เจ้าหญิงซาวจุน, บาย ยาน ยิง ซุน, และ เจ้าหญิงแสนสวยกับสามีสุดบรื้อโดยอาศัยสภาพของน้ำเสียงของเธอเอง ฮุง ซิน-นุยได้สร้างน้ำเสียง ฮุงที่เป็นหนึ่งเดียวในเรื่องความหวาน สดชื่นเรียบๆ และยั่วยวนแบบ เวลาร้องเพลงที่รวมเอาวิธีร้องเพลงแบบอุปรากรปักกิ่ง กุนกูและแบบตะวันตกเข้าด้วยกันอย่างวิเศษจนทำให้เป็นการพัฒนาเสียงร้องเพลงในอุปรากรกวางตุ้งกลายเป็นแนวใหม่ไปได้อย่างเยี่ยมยอด เธอได้ซึมซับเอาทักษะการร้องเพลงแบบน้ำเสียงแบบมาาย ลานฟัง, อุปรากรคุึนกู,แบบหัวจู (ซึ่งเป็นละครรูปแบบหนึ่งที่ให้เสียงสนทนากันคล้ายเสียงจริง) แบบเกจู(ที่เน้นเรื่องการร้องเพลง) แบบร้องเพลงและภาพยนต์ตะวันตกและช่วยสร้างแบบที่โดดเด่นมากกว่าเดิมๆอีกเธอก่อให้เกิดแนวอุปรากรกวางตุ้งแบบใหม่ที่บทบาทผู้หญิงเคยเป็นเพียงแบบที่อ่อนไหวและสวยงาม เธอก่อให้เกิดมีตัวละครฝ่ายหญิงที่มีบุคลิกที่โดดเด่นมากๆ อย่างเช่นกล้าที่จะรักและเกลียด ไม่ชื่นชอบการเป็นทรราชย์ความสัตย์ซื่อและความยุติธรรม เพื่อให้เข้ากับบุคลิกของตัวละครเหล่านั้นการร้องเพลงก็เป็นสไตล์หนึ่งที่มีทั้งความสง่างามและความน่ารัก
ในแง่ของร้องเพลงโรงเรียนศิลปะฮุง ก็ได้รวมเอาเทคนิคของอุปรากรปักกิ่งเข้ากับอุปรากรประเภทอื่นๆได้ดี ไม่ว่าจะเป็นแบบแบล คานโต ที่เน้นความไพเราะของน้ำเสียงและภาพยนต์โดยอาศัยน้ำเสียงส่วนตัวที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะก็ได้รวบรวมทักษะต่างๆเข้าด้วยกันและสร้างสไตล์การร้องเพลงที่มีการเริ่มต้นและการจบลงที่วิเศษด้วยน้ำเสียงที่หลากหลายด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวาลที่มีทั้งพลังและและความอ่อนนุ่ม ในแง่ของศิลปะการแสดงโรงเรียนศิลปะฮุงได้ซึมซับเอาลักษณะท่าทางการยืนของเช็ง ยานกิว ผู้เป็นนักร้องอุปรากรปักกิ่งและลักษณะท่าทางของอุปรากรกวางตุ้งแบบดั้งเดิมแล้วรวมเข้ากับศิลปะของบรรดานักร้องอุปรากรที่มีชื่อเสียงหลายคนอย่างเช่น ยูเซ็นไฟ, ซู เซียโอยาน และ ซู ชวนหมิง ด้วยวิธีแบบนี้ ฮุงซิน-นุยก็ได้ทะลุกรอบอุปรากรกวางตุ้งแบบเดิมๆที่บทบาทฝ่ายหญิงจะถือกันว่าเป็นเพียงบอบบางและสวยงาม แล้วสร้างบทบาทฝายหญิงให้มีบุคลิกที่แตกต่างไปแค่นั้่นไม่ว่าบทบาทจะเป็นอย่างไร สาวน้อยคนสวยที่ไม่ได้เกิดในตระกูลสูงส่งในอดีตเป็นสตรีชั้นสูงเกิดในปราสาทราชวัง เป็นโสเภณีในช่องหรือเป็นนักปฏวัติแบบสตรีสมัยใหม่ ฮุง ซิน-นุย ก็เป็นคนที่มีความบริสุทธิ์ความสงบเสงี่ยมและความสง่างามอย่างผู้หญิงในโลกตะวันออก การแสดงของเธอสวยสดงดงามมากเพราะเธอได้ทำให้ตัวละครหญิงกลับมาเป็นที่ชื่นชอบของผู็คนได้หลายคนอย่างเช่นพวกที่ต้องดิ้นรนสู้กับคู่ปรปักษ์และเติบโตมาได้ด้วยความยากลำบากละครสมัยใหม่อย่างเรื่องพายุในหมู่บ้านกลางขุนเขาแสดงให้เห็นความแปลกใหม่แหวกแนวเพราะได้รวมเอาเทคนิคการแสดงละครแบบทันสมัยเข้ากับละครแบบเดิมๆแล้วแสดงให้เป็นหลักไมล์ในประวัติศาสตร์การพัฒนาอุปรากรกวางตุ้งขึ้นมา
ในระหว่างเทศกาลคนหนุ่มสาวและนักศึกษาระดับโลกครั้งที่6 ที่จัดขึ้นที่กรุงมอสโคว์ในระหว่างวันที่ 29 กรกฎาคม ถึงวันที่ 10 สิงหาคม 1957ฮุง ซิน-นุยได้ร้องเพลง ซาวจูนได้แต่งงานหลังกำแพงเมืองจีน และ โอเดะ กะ ลิซีและได้รับรางวัลเหรียญทองในงานการประกวดเพลงคลาสสิกตะวันออก ในปี 1985ฮุงได้รับรางวัล "ศิลปินยอดเยี่ยม" และ"รางวัลตะวันสันติ"ตามลำดับที่จัดโดยสมาคมอเมริกันเอเซียและสมาคมซิมโฟนีสำหรับสหประชาชาติ ในปี 1990เธอได้รับการยอมรับและการยกย่องจากรัฐบาลเมืองกวางดงของประชาชน ในปี 1992เธอได้รับเป็นประธานของสมาคมโรงละครจีน สาขาเมืองกวางดง วันที่ 15 มิถุนายน 2001 ฮุงซิน-นุยได้รับรางวัลความสำเร็จยาวนานตลอดชีวิตที่มีชื่อว่า"ศิลปินที่ยอดเยี่ยมที่สุดแห่งปี 2001"ที่ศูนย์ลินคอลน์สำหรับศิลปะการแสดงในกรุงนิวยอร์ค รางวัลนนี้ที่ตั้งขึ้นโดยแผนกศิลปวัฒนธรรมกรุงนิวยอร์คในแต่ละปีได้เป็นของศิลปินชาวเอเชียที่ได้สร้างผลงานที่น่าเชิดชู ในปี 2001ฮุงได้รับรางวัลผู้มีส่วนสนับสนุนที่ยอดเยี่ยนสำหรับศิลปะอุปรากรกวางตุ้งที่ได้มีส่วนในการช่วยเหลือศิลปะอุปรากรกวางตุ้งโดยรัฐบาลแห่งเมืองกวางดงของประชาชนและรางวัลวันปฐมฤกษ์แห่งความสำเร็จในการสร้างและการค้นคว้าศิลปะการออกแบบและการค้นคว้าโดยกระทรวงวัฒนธรรม ในวันที่ 1 มกราคม2002 เธอได้รับรางวัล"การมีส่วนสนับสนุนศิลปะอุปรากรกวางตุ้งอย่างโดดเด่น”ที่จัดขึ้นโดยคณะรัฐบาลแห่งจังหวัดกวางดงของประชาชน วันที่ 7 เมษายน 2010 เธอได้รับรางวัล"ความสำเร็จในช่วงชีวิตแมกโนเลีย" วันที่ 21 ธันวาคม 2010 เธอได้รับ"รางวัลความสำเร็จแห่งชีวิตที่เมืองกวางดงที่ประกาศเป็นครั้งแรกด้านวรรณกรรมและศิลปะในวันที่ 29 มิถุนายน 2011 ฮุงได้รับรางวัลที่ีมืชื่อว่า"สมาชิกคนดีที่สุดของพรรคคอมมิวนิสต์"จัดขึ้นโดยคณะกรรมการพรรคจังหวัดกวางดง วันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2012เธอได้รับรางวัลที่มีชื่อิว่า “ผู้ถือป้ายผ้าสีแดงในการเดินแห่งชาติครั้งที่ 8”
越南语
Nghệ sĩ nổi tiếng
Hồng Tuyến Nữ (27/12/1924-8/12/2013), tên thật là Quảng KiếnLiên, nữ, tộc Hán, nguyên quán Khai Bình tỉnh Quảng Đông. Nhà nghệ thuật biểudiễn Việt kịch đương đại nổi tiếng Trung Quốc, đồng thời là người sáng lập nghệthuật Hồng phái. Năm 2009, bà nhận “Giải thưởng Thành tựu trọn đời của kịch tuồngTrung Quốc” đợt đầu tiên. Ngày 8 tháng 12 năm 2013, bà qua đời tại Quảng Châuvì bệnh nhồi máu cơ tim cấp tính, hưởng thọ 89 tuổi. Hồng Tuyến Nữ là một bậcthầy trong nghệ thuật Việt kịch, bà đã sáng lập nên nghệ thuật Hồng phái - mộttrong những trường phái giọng hát có sức ảnh hưởng lớn nhất về vai diễn Hoa đántrong lịch sử Việt kịch Trung Quốc, đặt nên tấm bia bất hủ trong nghệ thuật Việtkịch Lĩnh Nam, cũng như văn minh Trung hoa.
Ngày 27 tháng12 năm 1924, bà ra đời tại làng Phán, thị trấn Thủy Khẩu, huyện Khai Bình, tỉnhQuảng Đông. Gia đình bà tại Tây Quan (Quảng Châu), thường theo mẹ đến nhà hát xem tuồng, rồi về đến nhà bắt chướcdiễn lại. Năm 1938, quân Nhật xâm lấn nên bà thất học. Vào tháng7, tháng 8 cùng năm, bà theo mẹ qua Macao rồi đặt chân tại Hồng Kông, kính mợHà Phù Liên làm thầy, chính thức học nghề diễn, đặt tên nghệ danh là Tiểu Yến Hồng.Vào mùa xuân năm 1939, lần đầu diễn xuất trên sân khấu Đoàn kịch Thắng ThọNiên. Sau đó, bà luyện công, học hát tại đoàn kịch này và hay đóng vai nhahoàn, cung nữ trong các buổi diễn đêm. Khi diễn xuất các buổi ban ngày tại khungoại ô Hồng Kông, bà cũng từng đảm nhiệm một vài vai phụ có đất diễn ít. Vàtrong “kịch Thiên Quang”, bà đã có cơ hội diễn vai chính. Năm 1940, Hồng TuyếnNữ theo Hà Phù Liên tạm thời gia nhập vào Đoàn kịch Kim Tinh của Tịnh Thiếu Phụng.Năm 1941, bà diễn xuất tại Thượng Hải và đảm nhiệm vai Hoa đán thứ ba. Năm 1943,bà diễn xuất tại Triệu Khánh, lần đầu tiên sử dụng nghệ danh “Hồng Tuyến Nữ”. Từđó, bà trở thành Hoa đán chính trong đoàn kịch Sư Tăng. Tại Quảng Tây và cáckhu thuộc địa thời kỳ kháng chiến, bà từng diễn rất nhiều vở kịch của Mã SưTăng, như“Khổ Phụng Oanh Liên”, “Cô Gia Hờn Dỗi”, “Nhuyễn Bì Xà Chiêu QuậnMã”v.v… Sau khi kháng chiến thắng lợi, Hồng Tuyến Nữ định cư tại HồngKông, trở thành diễn viên của kịch tuồng và điện ảnh. Năm 1952, bà tổ chức đoànkịch Chân Thiện Mỹ tại Hồng Kông, đồng thời hợp diễn các kịch như“Phu NhânHồ Điệp”, “Thanh Cung Hận Sử”với Mã Sư Tăng và Tiết Giác Tiên. Năm 1952,khi diễn xuất“Nhất Đại Thiên Kiêu”, “Vương Chiêu Quân”, bà thực hiện cảibiên “Phu Nhân Hồ Điệp” và danh tác của Shakespeare. Dựa vào khả năng trời phúvà điều kiện âm giọng của mình, bà dung hòa nghệ thuật giọng Kinh Kịch, giọngCôn Sơn và kỹ năng hát Bel canto của phương Tây vào vai diễn Đán truyền thống,sáng lập nên “giọng Hồng”.
Năm 1955, bà quay về Quảng Châu, tham gia Đoàn Việt kịchQuảng Đông, lần lượt công tác tại Đoàn Việt kịch Quảng Đông, Nhà hát Việt kịchQuảng Đông, Đoàn Việt kịch Quảng Châu. Vào những năm 50, 60 của thế kỷ 20, HồngTuyến Nữ từng theo đoàn kịch đến Triều Tiên, Việt Nam diễn xuất. Vào những năm80 của thế kỷ 20, khi đối mặt với tình trạng ảm đạm của sân khấu Việt kịch, đểvực dậy Việt kịch, bà tập lại kịch cũ, biên diễn kịch mới. Trước khoảng thờigian Quốc Khánh năm 1988, Hồng Tuyến Nữ dẫn Đoàn Việt kịch Quảng Châu đến BắcKinh tổ chức “Buổi diễn Hồng Tuyến Nữ”; Năm 1994, Hồng Tuyến Nữ lại thủ vaichính trong“Bạch Yến Nghênh Xuân”tạiBắc Kinh, xây dựng thành công một hình tượng nghệ thuật về bác sĩ Khoa ngoại ThẩmKhiết. Năm 2009, Hồng Tuyến Nữ nhận “Giải thưởng Thành tựu trọn đời của kịch tuồngTrung Quốc”. Ngày 8 tháng 12 năm 2013, bà qua đời tại Quảng Châu, hưởng thọ 89tuổi.
Bà từng xuất diễn rất nhiều vở kịch như“Sưu Thư Viện”,“Quan Hán Khanh”, “Chiêu Quân Xuất Tái”, “Lý Hương Quân”, “SóngGió Miền Núi”, “Chiêu Quân Công Chúa”, “Bạch Yến Nghênh Xuân”,“Công Chúa Điêu Ngoa Phò Mã Khờ”. Giọng Hồng lấy cơ sở là giọng hát Hoađán truyền thống, thêm thắt nghệ thuật giọng Kinh, giọng Côn Sơn vã kỹ năng hátBel canto, kết hợp điều kiện tông giọng của bà, dung hòa với nhau sáng tạo raphong cách giọng Hồng “ngọt, giòn, mềm, thanh, êm, kiêu”, phát huy giọng Hoađán lên một tầm cao mới. Về giọng tuồng, nó đã tiếp thu cách hát Côn kịch, kịchkhông lời, ca kịch, hát phương Tây, kỹ năng điện ảnh của danh gia Kinh kịch MaiLan Phương, khiến sức biểu hiện giọng tuồng phong phú hơn. Bà đã bứt phá đượckhuôn khổ biểu hiện sự nữ tính quyến rũ đơn thuần trong Việt kịch, xây dựng mộtloạt hình tượng phụ nữ với tính cách nổi bật, thể hiện đặc điểm về tính cáchyêu ghét minh bạch, căm ghét hào cường, chính nghĩa khí phái, để thống nhất vớitính cách nhân vật, tính cách có phần uyển chuyển pha lẫn phong cách vừa cươngquyết vừa dịu dàng.
Nghệ thuật Hồng phái lấy cơ sở là giọng hát Hoa đán truyềnthống Việt kịch, tiếp thu những thể loại kịch khác như Kinh kịch, các kỹ năngđiện ảnh và hát Bel Canto phương Tây, kết hợp với điều kiện tông giọng cá nhân,dung hòa với nhau sáng tạo nên phong cách giọng Hồng với sự đầu đuôi gắn kếthoàn hảo, cao thấp hòa hợp, âm vực rộng mở, thanh thoát diễm lệ, mạnh mẽ nhưngmềm mại; Về nghệ thuật sân khấu, lấy cơ sở là kỹ năng sân khấu Hoa đán truyềnthống, tiếp thu nghệ thuật hình thái thân thể của nghệ sĩ Kinh kịch nổi tiếngTrịnh Nghiễn Thu, bà nhào nặn nghệ thuật của các nhà nghệ sĩ kịch nổi tiếng nhưDu Chấn Phi, Châu Tiểu Yến, Chu Truyền Minh với nhau, bứt phá được khuôn khổ biểuhiện sự nữ tính quyến rũ đơn thuần trong Việt kịch, xây dựng một loạt hình tượngphụ nữ với tính cách nổi bật, khả năng biểu diễn đa dạng, cho dù là tiểu thưkhuê các, quý nhân cung đình, gái lầu xanh thời cổ hay cô gái cách mạng thời hiệnđại, họ đều gột rửa sự hào nhoáng phàm tục, thể hiện khí chất thanh tao nhã nhặn,phong thái đoan trang cao thượng của giới nữ phương Đông, bộc lộ đặc thù tínhcách yêu ghét rõ ràng, khinh thường hào cường, bản tính chính nghĩa ngay thẳng,và cả tính cách nhẫn nại được rèn giũa khi chiến đấu với số phận bi thương hoặcgian khổ. Những đặc điểm này được biểu diễn một cách tinh tế và thu hút. Vở kịchhiện đại “Sóng Gió Miền Núi” phải nói là sự đột phá mang tính biểu tượng trongsự kết hợp của kịch truyền thống và hiện đại, được công nhận là một cột mốctrong lịch sử phát triển Việt kịch.
Ngày 29 tháng 7 đến ngày 10 tháng 8 năm 1957, bà từng hát“Chiêu Quân Xuất Tái”,“Lệ Chi Tụng” tại Lễ hội Liên hoan Hữu nghịHòa Bình Thanh niên, Sinh viên Thế giới lần thứ 6 tổ chức tại Moscow, giành Giảithưởng Vàng trong Cuộc thi ca khúc cổ điển phương Đông. Năm 1985, giành “Giảinghệ sĩ kiệt xuất” và “Giải Hòa bình Mặt Trời”. Năm 1990, bà nhận được khen thưởngvà công nhận của Chính phủ Nhân dân Quảng Đông. Năm 1992, bà được bầu làm Chủ tịchchi nhánh Quảng Đông Hiệp hội nghệ sĩ kịch tuồng Trung Quốc. Ngày 15 tháng 6năm 2001, Hồng Tuyến Nữ nhận Giải thưởng Thành tựu trọn đời “Nghệ sĩ kiệt xuấtnhất năm 2001” tại Trung tâm Nghệ thuật Lincoln (New York). Giải thưởng này được thiết lập bởi BộVăn hóa New York của Mỹ, mỗi năm đều trao giải cho những nhà nghệ thuật Châu Ácó thành tích nổi bật. Năm 2001, bà nhận được “Giải thưởng Cống hiến Kiệt xuấtNghệ thuật Việt kịch” do Chính phủ Nhân dân Quảng Đông trao tặng, “Giải Thành tựuNghiên cứu Nghệ thuật Biểu diễn và Tạo hình” đợt I của Bộ Văn hóa. Ngày 1 tháng1 năm 2002, Chính phủ Nhân dân tỉnh Quảng Đông đã trao tặng cho Hồng Tuyến Nữ“Giải Cống hiến Kiệt xuất Nghệ thuật Việt kịch”. Ngày 7 tháng 4 năm 2010, bà nhậnGiải Thành tựu trọn đời “Bạch Ngọc Lan”. Ngày 21 tháng 12 năm 2010, bà nhận GiảiThành tựu trọn đời Văn nghệ đợt đầu tiên của Quảng Đông. Ngày 29 tháng 6 năm 2011,bà được tỉnh Quảng Đông trao tặng danh hiệu “Đảng viên Cộng Sản ưu tú”. Ngày 27tháng 2 năm 2012, bà nhận danh hiệu “Người giữ cờ đỏ Ngày 8 tháng 3 Toàn quốc”.
